Eukatastroficzny

bliskimi stają się dopiero gdy umrą gdy ziemia zamknie ich usta ciszą już nie jęczą nie krzyczą nie płaczą teraz muszą słuchać dlaczego nie było was gdy byliście przechodziliście obojętnie ponad światem zapatrzeni we własny horyzont deptaliście cudze łzy myśląc że to kałuże dlaczego zanosiliście modły na ołtarzach swoich dzieci kradliście im ich modlitwy sądząc że dzięki temu zostaną wysłuchane wasze zmarnowane marzenia widzicie teraz pachnące zioła rosną nad wami drzewa zapuszczają w was wielkie korzenie a wy nie możecie ich powąchać ani dotknąć ani zachwycić się nimi teraz musicie słuchać żywych

  Czy słyszałeś, Najjaśniejszy Panie, o kalidonach? Przypuszczam, że Twoja matka lub może niańka opowiadały Ci o nich… ? To olbrzymie, białe ptaki, zasiedlające nadmorskie skały. Nie lubią ludzkiego towarzystwa. Pochodzą prawdopodobnie z dalekiej północy i stamtąd przyleciały do ruskich bajek, starych jak świat. Budują tak ogromne gniazda, że gdy odlecą po okresie lęgowym, można schować się w nich całkowicie i otulić pozostawionym tam ciepłym puchem jak kołdrą. Kto wie, może Twoi przodkowie, będąc dziećmi, urządzali sobie zabawy w zdobywanie kalidonich gniazd na samotnych, trudno dostępnych skałach? Może coś z tej odległej, zasnutej mgłą pamięci zostało w Tobie, Miłościwy Panie, gdy rozglądałeś się za domem dla Twojego ludu? Może mignął Ci przed oczami błysk białych skrzydeł, gdy spoglądałeś w mieniącą się w słońcu taflę wód Wisły i Warty? Któż bowiem odgadnie, co tak naprawdę pcha nas ku naszym ziemiom… Przeznaczenie, intuicja, podszepty bogów albo ta nieuświadomiona w nas pamięć ...